Το ταξίδι της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών στη Μόσχα και τη συνεργασία με τη Ρωσική Ακαδημία Θεατρικής Τέχνης (GITIS) αφηγούνται με το δικό του τρόπο ο καθένας, οι Ιώ Βουλγαράκη, Αργύρης Ξάφης και Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης.
Ιώ Βουλγαράκη
Για μένα η εμπειρία του ταξιδιού ήταν φορτισμένη συναισθηματικά από την εξής ιδιαιτερότητα: επέστρεφα στον χώρο όπου μέχρι πριν από τρία μόλις χρόνια σπούδαζα, συνοδεύοντας αυτή τη φορά τους δικούς μου πρώτους μαθητές. Άρα είχα και μια προσωπική λαχτάρα, μαζί με αυτήν που μοιραζόμασταν ούτως ή άλλως όλοι μας, για την συνάντηση των παιδιών με αυτό το σύμπαν που λέγεται GITIS. Γιατί πρόκειται για ένα ολόκληρο σύμπαν. Στην σχολή αυτή οι ηθοποιοί και οι σκηνοθέτες μεγαλώνουν μαζί, μαθαίνουν ο ένας χάρη στον άλλον με αποτέλεσμα να αλληλοσυμπληρώνονται και όχι να ανταγωνίζονται οι μεν τους δε. Πρόκειται, κατά την γνώμη μου, για ένα αξεπέραστο εκπαιδευτικό μοντέλο. Οι μαθητές μας είχαν την ευκαιρία όχι μόνο να δουλέψουν με Ρώσους μαθητές και να δουν δουλειά τους αλλά και να συνομιλήσουν μαζί τους, μεταξύ άλλων και για αυτήν ακριβώς την συνύπαρξη με τους σκηνοθέτες, βλέποντας την εκεί, στην πράξη και όχι θεωρητικά. Το σημαντικότερο σε αυτό το ταξίδι ήταν ίσως πως Έλληνες και Ρώσοι σπουδαστές ανταλλάξανε κάτι. Ήταν σαν να δώσαν μια χειραψία, εμπνευστική και για τις δύο πλευρές, κι αυτό έθεσε τη βάση για μια συνεργασία που ξεκίνησε κι έχει προοπτική μέσα στον χρόνο και στα επόμενα έτη.
Αργύρης Ξάφης
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω την εμπειρία μου σε αυτή τη μαγική σχολή του GITIS από την πρώτη μου επαφή με τη χώρα την ίδια. Στη χώρα όπου την ημέρα του εθνικού τους ποιητή- του Πούσκιν- λέγοντας έναν στίχο μπαίνεις δωρεάν στα μέσα μεταφοράς. Όπου η τέχνη έχει κερδίσει τον σεβασμό που της πρέπει. Περνώντας την πύλη της σχολής, βρεθήκαμε σε αυτό ακριβώς που ονειρευόμαστε όταν ξεκινάμε τη σπουδή σε αυτή την τέχνη. Προσήλωση, ησυχία, συγκέντρωση, χώρος και χρόνος για εμβάθυνση και δοκιμή, μια αίσθηση πρώτου έρωτα. Οι ξύλινες σκηνές του κάθε έτους, τα αποδυτήρια των σπουδαστών, τα εκατοντάδες μικροαντικείμενα – μνήμες δεκάδων δοκιμών, ιστοριών και παραστάσεων είναι οι εικόνες που έχουν μείνει στο μυαλό. Και νεότητα! Χαρά και παιχνίδι. Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες και με δεκάδες λεπτομέρειες για αυτή την επίσκεψη, αλλά σημαντικότερο είναι το αποτέλεσμά της. Ξεκινήσαμε συνεργασία με αυτή τη σχολή, ίσως την κορυφαία της χώρας γιατί συμμεριζόμαστε την ίδια αγάπη για το θέατρο και τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να περάσουμε την γνώση μας στους επόμενους. Έτσι στην τετραετή πια φοίτηση που καθιερώσαμε στο Ωδείο, θα υπάρχει μια παράλληλη συνεργασία έτους προς έτος με το GITIS. Το βασικό για μας, είναι οι νέοι καλλιτέχνες να έχουν μια γερή βάση για να ανατρέψουν στην πορεία τους και όχι το υπάρχον χάος.
Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης
Σαν βγεις στον πηγαιμό για τη Μόσχα…
… να εύχεσαι να έχεις πάρει αρκετά βαριά ρούχα. Ευτυχώς μέσα στο
… η ατμόσφαιρα είναι ποικιλοτρόπως ζεστή:
Άσε που μπορεί να σε βγάλει στον
(
|
που φυσικά καμία σχέση με τον |
 |
)
|
Ή μπορεί να βγεις στο σπίτι του
… ή στο θέατρο που ίδρυσε:
… κι απέναντι να δεις το άγαλμα του συγγραφέα που το σημάδεψε:
… ή μπορεί να βγεις σ’ ένα λιγάκι μεγαλύτερο θέατρο:
… (προφέρεται “Μπαλσόι”) που κι αυτό απέναντι έχει το άγαλμα ενός συγγραφέα που το σημάδεψε…
… αλλά ευτυχώς δεν το πέτυχε. Γενικά πολλά δεν πέτυχε, όπως αποδεικνύει η παρουσία των άπειρων
όπου μόνο εκεί μπορείς να φας αξιοπρεπώς – σε αντίθεση με τα ρωσικά
(προφέρονται με μισάνοιχτο στόμα). Ή ακόμα χειρότερα:
Όπως καταλαβαίνουμε, η ρωσική δίαιτα βασίζεται στο αλκοόλ. Εντάξει, ευτυχώς υπάρχει το
(προφέρεται «μπορστ»). Όμως δεν ήρθες εδώ για φαγητό (σώθηκες!), ήρθες για
και μάλιστα στην
όπου, όπως δηλώνει η ατμόσφαιρα
εδώ δεν παίζουμε.
Ή μάλλον
παίζουμε
«Οιδίποδα». Ακόμα κι οι γυναίκες.
Εντάξει, όχι όλες. Κάποιες παίζουν
τις «Εύθυμες κυράδες του Ουίνδσορ», μετά από σοβαρές πρόβες σε τρομερά κυριλέ χώρους
(προφέρεται «βεστιάριο»). Αλλά σημασία δεν έχει ο χώρος, σημασία έχει η προσήλωση με την οποία ακούς το σκηνοθέτη σου:
που, α προπό, μιλά σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνεις. (Φεύγοντας απ’ τη Μόσχα οι περισσότεροι επιμέναμε ότι μπορεί να ήταν αγγλικά.) Όπως και να ‘χει, το πράγμα σήκωνε πολλή
φιλοσοφία. Αν και συχνότερα ήταν
(προφέρεται «пустяк»). Μιλώντας για σαχλαμάρα, όλες αυτές οι εντατικές
οδήγησαν σε
που, κι ας μη φαίνεται, είναι παράσταση. Που, αν υπήρχαν κριτικοί, θα την
… αν βέβαια καταλάβαιναν χριστό. Αλλά τι να καταλάβουν τα
Εδώ, είναι προφανές ότι δεν καταλάβαιναν οι ηθοποιοί ο ένας τον άλλο:
Τουλάχιστον όμως υπήρχε ενιαία σκηνοθετική κατεύθυνση:
που βασιζόταν κυρίως στο πώς οι Ελληνίδες μπορούν να κάνουν τους Ρώσους
έξω φρενών. Ή να τους φέρουν
σε απόλυτη απόγνωση. Όπως και να ‘χει πάντως, η παράσταση είχε λιτότητα, καθαρότητα και συνοχή:
γι’ αυτό και ο θρίαμβος εορτάστηκε δεόντως.
όλη
τη
νύχτα
ώσπου κατέληξε – τυχαίος ο συμβολισμός; δεν νομίζουμε –
έξω απ’ το κτήριο της KGB.
Όταν πια ξημέρωσε, κι ας μην είχαν ακόμη ξεθυμάνει στον εγκέφαλο οι ατμοί της
Οιδίπους κι Εύθυμες κυράδες, Έλληνες και Ρώσοι, βρήκαν το δρόμο πίσω στην αυλή της GITIS και το σταυροδρόμι που, μεταξύ άλλων, λέει
«Αθήνα 2.956 km”.
Αλλά αυτό θα είναι μια άλλη ιστορία.
Οι μαρτυρίες πρωτοδημοσιεύτηκαν από την Λίνα Ρόκου στο Popaganda.gr
