ΧΑΡΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΣΤΟΝ 21o ΑΙΩΝΑ
12-14 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2019
© Joan Fontcuberta, Googlegram 9/11 NY, 2005
Το συμπόσιο «Χαρτογραφίες της εικόνας στον 21ο αιώνα» διοργανώνεται σε σύνδεση με την έκθεση «For ever more images?», που θα πραγματοποιηθεί στις 9-22 Απριλίου 2019 στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Η διεθνής αυτή συνάντηση θα συγκεντρώσει προσκεκλημένους και προσκεκλημένες που δραστηριοποιούνται στα πεδία της φιλοσοφίας, της αρχιτεκτονικής, της τέχνης, της φωτογραφίας, του κινηματογράφου, της θεωρίας των μέσων ενημέρωσης, της λογοτεχνικής θεωρίας, της ανθρωπολογίας, των σπουδών επιτέλεσης (performance studies) και των φυλετικών σπουδών, για να διερευνήσουν τα αναρίθμητα μέσα και μορφές με τις οποίες εμφανίζεται η εικόνα σήμερα: τον ρόλο και τη θέση της στους τομείς της εγκληματολογίας και της επιτήρησης, των τεχνολογιών ιατρικής και σόναρ, της πληροφορικής και των όπλων, των ηλεκτρονικών πεδίων των οπλοποιημένων δεδομένων, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και των ψηφιακών πλατφορμών, της όρασης υπολογιστών και της τεχνητής νοημοσύνης, του κινηματογράφου και των τεχνικών μέσων, των αλγόριθμων της αντίληψης, της κλιματικής αλλαγής και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των ταξινομητικών σχημάτων όλων των ειδών και αναρίθμητων ετερογενών και συχνά αποσπασματικών μορφών. Οι συμμετέχοντες και οι συμμετέχουσες στο συνέδριο εκπροσωπούν τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά, την Κολομβία, την Ισπανία, τη Μεγάλη Βρετανία, την Ολλανδία, τη Γαλλία, το Ισραήλ, το Μαρόκο, το Πακιστάν και την Ελλάδα, ενώ αρκετοί και αρκετές ειδικεύονται σε περιοχές που περιλαμβάνουν επίσης την Ινδία, την Ταϊλάνδη και άλλες χώρες. Μαζί θα εξετάσουμε το μεταβαλλόμενο καθεστώς των εικόνων σήμερα και στο μέλλον, ως ένα ερώτημα που επείγει να το απαντήσουμε και όχι ως ζήτημα που ήδη κατανοούμε.
Ευχαριστούμε το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, το Ωδείο Αθηνών και το NYU in Athens για τη γενναιόδωρη υποστήριξή τους στην εκδήλωση.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
Παρασκευή 12 Απριλίου, 18:00-23:00, Γαλλικό Ινστιτούτο, Σίνα 31
18:00: Καλωσόρισμα, Χρήστος Καρράς (Στέγη Ιδρύματος Ωνάση) και Eduardo Cadava (Πανεπιστήμιο του Princeton)
18:30-19:45: Το μέλλον των μελλοντικών εικόνων
Jean-Luc Nancy (στα γαλλικά, με παράλληλη μετάφραση στα ελληνικά και στα αγγλικά)*
Συντονισμός: Eduardo Cadava
20:00-22:00: Προβολή του Hale County This Morning, This Evening (Το Hale County σήμερα το πρωί, σήμερα το απόγευμα), συγχρηματοδοτούμενη από το NYU in Athens. Ακολουθεί συζήτηση μεταξύ του σκηνοθέτη RaMell Ross και της Λιάνας Θεοδωράτου (NYU και NYU in Athens). Η ταινία είναι στα αγγλικά, με ελληνικούς υπότιτλους.
Δεξίωση 22:00-23:00
Σάββατο 13 Απριλίου, 12:00-20:30, Ωδείο Αθηνών, Βασ. Γεωργίου Β΄ 17-19 & Ρηγίλλης
12:00-13:30: Forensic Architecture και “Η υπόθεση Παύλος Φύσσας”
Eyal Weizman (Forensic Architecture, Λονδίνο)
Χριστίνα Βαρβία (Forensic Architecture, Λονδίνο)
Συντονισμός: Αριστείδης Μπαλτάς (Μετσόβειο Πολυτεχνείο)
14:00-15:30: Τα κλίματα των εικόνων
Tom Cohen (Κρατικό Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης – SUNY, Άλμπανι)
Yates McKee (Cooper Union, Νέα Υόρκη)
Συντονισμός: James Bridle (καλλιτέχνης και συγγραφέας, Λονδίνο και Αθήνα)
Break
17:00-18:30: Οι ήχοι των εικόνων
Raviv Ganchrow (Ινστιτούτο Ηχολογίας, Χάγη)
Fred Moten (Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης – NYU) και Fernando Zalamea (Εθνικό Πανεπιστήμιο της Κολομβίας)*
Συντονισμός: Χρήστος Καρράς (Στέγη Ιδρύματος Ωνάση)
19:00-20:30: Η οργή των εικόνων
Joan Fontcuberta (Βαρκελώνη)
Συντονισμός: Eduardo Cadava (Πανεπιστήμιο του Princeton)
Κυριακή, 14 Απριλίου, 12:00-19:00, Ωδείο Αθηνών, Βασ. Γεωργίου Β΄ 17-19 & Ρηγίλλης
12:00-13:30: Τα δικαιώματα των εικόνων
Tom Keenan (Κολέγιο Bard, Νέα Υόρκη)
Sharon Sliwinski (Πανεπιστήμιο του Δυτικού Οντάριο)
Συντονισμός: Αθηνά Αθανασίου (Πάντειο Πανεπιστήμιο)
14:00-15:30: Η γεωγραφία των εικόνων
Zahid Chaudhary (Πανεπιστήμιο του Πρίνστον)
Rosalind Morris (Πανεπιστήμιο Κολούμπια, Νέα Υόρκη)
Συντονισμός: Ελισάβετ Πλέσσα (ιστορικός τέχνης και ανεξάρτητη επιμελήτρια, Αθήνα)
Διάλειμμα
17:00-18:30: Η μετανάστευση των εικόνων
Συζήτηση μεταξύ της Bouchra Khalili (Βερολίνο) και της Susan Meiselas (Νέα Υόρκη)
Συντονισμός: Eduardo Cadava (Πανεπιστήμιο του Princeton)
18:45-19:00: Τελικές παρατηρήσεις
* Οι συμμετέχοντες με αστερίσκο θα παρέμβουν στο συμπόσιο μέσω τηλεδιάσκεψης.
ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΣ / ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΝΕΛ:
Το μέλλον των μελλοντικών εικόνων
Jean-Luc Nancy
Σε μια σειρά από κείμενά του για την εικόνα, ο παγκοσμίου φήμης Γάλλος φιλόσοφος Jean-Luc Nancy έχει περιγράψει τις ανησυχητικές δυνάμεις που απελευθερώνονται από τις εικόνες που μας καλούν να τις αντιμετωπίσουμε, τους περιορισμούς που μας δεσμεύουν σ’ αυτές, τον θάνατο που μας κοιτάζει κατάματα μέσα από τα παγωμένα χαρακτηριστικά τους και την αποστασιοποιημένη τους οικειότητα, καθώς και τη βία και την αμφισημία που τόσο συχνά ελλοχεύει στην καρδιά τους. Σε έναν κόσμο όλο και πιο κορεσμένο από εικόνες, μπορούμε άραγε να συνεχίζουμε να λέμε ότι γνωρίζουμε τι είναι η εικόνα; Μπορούμε να φανταστούμε το μέλλον των εικόνων, ακόμη και το μέλλον των μελλοντικών εικόνων;
Hale County, This Morning, This Evening
Σκηνοθεσία: RaMell Ross
Συζήτηση με τον RaMell Ross και τη Λιάνα Θεοδωράτου
Το εντυπωσιακό σκηνοθετικό ντεμπούτο του RaMell Ross –το Hale County, This Morning, This Evening (Το Hale County, σήμερα το πρωί, σήμερα το απόγευμα)– έχει κερδίσει τις επευφημίες των κριτικών και μια σειρά από διακρίσεις, συμπεριλαμβανομένης μιας υποψηφιότητας για Όσκαρ στην κατηγορία του Καλύτερου Ντοκιμαντέρ. Μια ιμπρεσιονιστική και πρωτοποριακή ταινία που διαδραματίζεται στην κομητεία Hale της Αλαμπάμα, εξετάζει τις καθημερινές προσωπικές στιγμές των Αφροαμερικανών πρωταγωνιστών της και της κοινότητας στην οποία ζουν. Πρόκειται για ένα φιλμ-αποτύπωμα του ιστορικού Νότου. Ένα λυρικό ντοκιμαντέρ στο οποίο τα δράματα ενσωματώνονται, εκμαιεύονται, συμπεραίνονται, και όπου ο τόνος και η διάθεση –και οι οπτικές και ηχητικές στιγμές και συνειρμοί που δημιουργούν– είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την παρατήρηση του κάθε χαρακτήρα και της προσωπικής εμπειρίας και την επίκληση σε αυτά. Συνυφαίνοντας εικόνες που αντικαθιστούν την αφηγηματική πλοκή με οπτικές κινήσεις, ο Ross κατασκευάζει ένα εμπνευσμένο φιλμικό κέντημα που περιπλέκει τον χρόνο, την ανθρώπινη ψυχή, την ιστορία, το περιβαλλοντικό θαύμα, την κοινωνιολογία και τα κοσμικά φαινόμενα, και δημιουργεί ένα νέο αισθητικό πλαίσιο για να βλέπεις και να βιώνεις τη ζεστασιά και τις καρδιές των ανθρώπων στην περιοχή της Μαύρης Ζώνης των ΗΠΑ και πολύ πιο πέρα. Η ταινία διερωτάται αν μπορούμε να βιώσουμε μια ζωή στηριζόμενη στα οφέλη της τεχνολογίας χωρίς να θυσιάσουμε τη γνώση, την εμπειρία και την κληρονομιά μιας ζωής που έχει βιωθεί σε σχέση με συγκεκριμένες ιστορίες και ιστορικές συνθήκες.
Forensic Architecture και «Η υπόθεση Παύλος Φύσσας»
Eyal Weizman και Χριστίνα Βαρβία
Οι συγκρούσεις σε όλο τον κόσμο γίνονται ολοένα και πιο σύνθετα περιβάλλοντα δεδομένων και μίντια και ως εκ τούτου είναι απαραίτητο να αναπτυχθούν αναλυτικές τεχνικές και στρατηγικές που να ανταποκρίνονται καλύτερα σ’ αυτή την πολυπλοκότητα. Ο Eyal Weizman, διευθυντής του Forensic Architecture Agency (Κέντρο Εγκληματολογικής Αρχιτεκτονικής), θα συζητήσει τους τρόπους με τους οποίους τα πεδία εικόνας που παράγονται από τον ψηφιακό εξοπλισμό καταγραφής, τις δορυφορικές επικοινωνίες, τις τεχνολογίες τηλεανίχνευσης και τις πλατφόρμες μέσων κοινωνικής δικτύωσης μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την ανάλυση των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου. Θα εξηγήσει πώς η δημιουργία κινούμενων σχεδίων και διαδραστικών χαρτογραφιών όχι μόνο μας βοηθά να μοντελοποιούμε τα γεγονότα καθώς εκτυλίσσονται στον χώρο και στον χρόνο, αλλά επίσης μας βοηθά να εφεύρουμε νέες τεχνικές έρευνας των μίντια και νέους τρόπους παρουσίασης των ερευνών που αφορούν την άσκηση βίας σε αστικά και αρχιτεκτονικά περιβάλλοντα. Η αναπληρώτρια διευθύντρια του Forensic Architecture Χριστίνα Βαρβία θα συζητήσει τις προσπάθειες του οργανισμού να ανακατασκευάσει τα γεγονότα που οδηγούν στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα χρησιμοποιώντας οπτικοακουστικό υλικό. Η επακόλουθη βιντεο-έρευνα και η συνοδευτική αναφορά, που παρουσιάστηκε στο ελληνικό δικαστήριο τον Σεπτέμβριο του 2018, συνδυάζει υλικό από κάμερες ασφαλείας, καταγεγραμμένες συνομιλίες μεταξύ αστυνομικών υπηρεσιών και υπηρεσιών έκτακτης ανάγκης και καταθέσεις μαρτύρων, και επισημαίνει τον ρόλο που μπορούν να διαδραματίσουν οι εικόνες στις εγκληματολογικές και ποινικές έρευνες.
Το κλίμα των εικόνων
Tom Cohen και Yates McKee
Το συγκεκριμένο πάνελ θα διερευνήσει τις σχέσεις μεταξύ των τεχνικών μέσων (ιδίως του κινηματογράφου, της φωτογραφίας, της ζωγραφικής και της τεχνητής νοημοσύνης) και ζητήματα που αφορούν την κλιματική αλλαγή και την εποχή που ονομάζεται «Ανθρωπόκαινος» (Anthropocene). Εστιάζοντας σε υλικό από ταινίες των Hitchcock και Kubrick, στις φωτογραφίες των Robert Capa και Sebastiao Salgado και σε ζωγραφικά έργα του Andy Warhol, το πάνελ θα εντοπίσει τις μορφές της καταστροφής, του θανάτου και της εξαφάνισης που κυκλοφορούν σε σχέση τόσο με τον κόσμο των εικόνων όσο και με τις κρίσεις της βιόσφαιράς μας. Εάν είμαστε αυτή τη στιγμή μάρτυρες των διπλών επιταχύνσεων που έχουν περάσει τα λεγόμενα «σημεία καμπής» στο δημόσιο φαντασιακό, πέρα από την αναστρεψιμότητα –το κλιματικό χάος και την τεχνητή νοημοσύνη– μπορούμε επίσης να καταχωρήσουμε και τις ταυτοποιήσεις μεταξύ κινηματογράφου και εξαφάνισης των ειδών, μεταξύ των εικόνων και της «Ανθρωπόκαινου», μεταξύ μέτρων ασφαλείας και εκτόπισης πληθυσμών. Μπορούμε να σκεφτούμε τη σχέση ανάμεσα σε αυτό που ο Hal Foster χαρακτήρισε «ανήσυχη εικόνα» (distressed image) και σε έναν κόσμο του οποίου τα κλίματα και οι ατμόσφαιρες είναι όλο και περισσότερο ανήσυχες, έως και εξαντλημένες;
Οι ήχοι των εικόνων
Raviv Ganchrow και Fred Moten
Μπορούμε να μιλήσουμε για τις ηχητικές συχνότητες των εικόνων, για το φωνογραφικό τους περιεχόμενο; Η όραση συνοδεύεται πάντα από ακρόαση; Το να βλέπει κανείς διπλασιάζεται πάντα ως ήχος; Μέσα στη σύνθετη μουσική της εικόνας, ο αυτοσχεδιασμός ενεργοποιείται σε έναν ήχο που φέρει πληροφορίες στα υπόρρητα γραφικά του ρυθμού του, σε μια χωρική αναπαράσταση η οποία είναι ήχος, σε έναν χώρο του οποίου η ακουστική υπερβαίνει τον οπτικο-χωρικό προσδιορισμό αλλά δεν αντιτίθεται σε αυτόν. Πράγματι, οι προσπάθειες να υλοποιηθούν οι ηχητικές δονήσεις, είτε με την πρόσδοση ιδιοτήτων αντικειμένου είτε με τη μετάφρασή τους σε οπτικές φόρμες, διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην ιστορική επιστημολογία του ήχου. Από τα σχήματα του Chladni μέχρι τον «φωνοαυτογράφο», η ορατότητα της ακουστικής υπογραμμίζει συνεχώς τις χωρικές διαστάσεις του ήχου. Οι Raviv Ganchrow και Fred Moten θα διερευνήσουν τις φωνητικές ενέργειες των εικόνων, το «δονούμενου έδαφός» τους και τις ηχητικές τοπογραφίες τους, εξετάζοντας την κυκλοφορία τους μέσα στην ιστορία των τεχνολογιών ανίχνευσης των κραδασμών και σε κείμενα όπως το Zong! της M. NourbeSe Philip, στο οποίο ο χώρος είναι (φωνο)γραμμένος και ακούγεται η ιστορία του «μεσαίου περάσματος» –του θαλάσσιου ταξιδιού των Αφροαμερικανών στα δουλεμπορικά πλοία.
Η οργή των εικόνων
Joan Fontcuberta
Ο Καταλανός εικαστικός Joan Fontcuberta έχει πρόσφατα διερευνήσει αυτό που ονομάζει «οργή των εικόνων», την άγρια διάδοση και κυκλοφορία εικόνων σε όλα τα μέσα ενημέρωσης και σχεδόν σε κάθε διάσταση της καθημερινής μας ζωής. Ταυτόχρονα, τα κείμενά του και η πρακτική του ως φωτογράφου φανερώνουν ότι αυτός ο κορεσμός μάς υποχρεώνει να σκεφτούμε εικόνες που συνεχίζουν να λείπουν, εικόνες που δεν υπήρξαν ποτέ, που υπήρξαν αλλά παρέμεναν μη διαθέσιμες, που χάθηκαν στη συλλογική μας μνήμη ή απαγορεύτηκαν ή λογοκρίθηκαν. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, συχνά ξεκινώντας από ήδη υπάρχοντα αρχεία, δημιουργεί διαρκώς νέες φωτογραφίες με διαφορετικά είδη λογισμικού και αλγορίθμων. Με αυτόν τον τρόπο, μας ενθαρρύνει να σκεφτούμε το νέο καθεστώς της φωτογραφικής εικόνας σε μια εποχή στην οποία η τρελή διαδρομή της κυριαρχεί πάνω στο περιεχόμενό της.
Τα δικαιώματα των εικόνων
Tom Keenan και Sharon Sliwinski
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς διεκδικήσεις που αφορούν ανθρώπινα δικαιώματα χωρίς τη χρήση εικόνων. Καλώς ή κακώς, οι εικόνες διαμαρτυρίας, αποδείξεων και διαβεβαιώσεων είναι η lingua franca των αγώνων για δικαιοσύνη σήμερα. Και φαίνεται να έρχονται σαν πλημμύρα, όλο και περισσότερο, μέρα και νύχτα. Αλλά μέσα από ποια κανάλια περνάει ο χείμαρρος; Το πάνελ θα εξετάσει τις οδούς μέσω των οποίων αυτές οι εικόνες και ιδέες κυκλοφορούν σε διαδρομές που δεν επιτρέπουν απλώς, αλλά στην πραγματικότητα διαμορφώνουν τις διεκδικήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το εννοιολογικό υπόβαθρο τους. Ποιες είναι οι τεχνολογίες και οι γλώσσες που δομούν την παγκόσμια κατανομή του ανθρωπισμού και του οικουμενισμού και πώς οι ίδιες τεχνολογίες και γλώσσες αφήνουν το σημάδι τους σε αυτές τις ιδέες; Πώς έχουν μεταμορφώσει οι τεχνολογίες της εικόνας και των καναλιών επικοινωνίας τους ίδιους τους όρους των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Αν ο λόγος και ο ακτιβισμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επικεντρώνονται όλο και περισσότερο στην παρουσίαση αποδεικτικών στοιχείων αντλούμενων από τα διαφόρων ειδών μίντια, θα μπορούσαμε επίσης να φανταστούμε τα δικαιώματα που οι εικόνες όχι μόνο να παράγουν αλλά φέρουν οι ίδιες; Τι δίνει στις εικόνες το δικαίωμα της ύπαρξης και πώς μπορεί να συνδέεται αυτό το δικαίωμα με τα ανθρώπινα και τα μη ανθρώπινα δικαιώματα;
Η γεωγραφία των εικόνων
Zahid Chaudhary και Rosalind Morris
Ως στοιχεία αρχείων που συνεχώς διευρύνονται, οι εικόνες αντιστέκονται στη δέσμευση σε μια συγκεκριμένη, μοναδική τοποθεσία. Ενώ ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο και σε διαφορετικές γεωγραφικές περιοχές, αλλάζουν διαρκώς μορφή και εκτοπίζονται περαιτέρω όποτε αναπλαισιώνονται και ξαναδιαβάζονται. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πρέπει να μάθουμε πώς να εντοπίζουμε την κίνηση των εικόνων σε όλα τα είδη των συνόρων και πώς να τις θεωρούμε ταυτόχρονα υλικά αντικείμενα, μέσα επικοινωνίας, και αποσωματοποιημένα και περιοδεύοντα δίκτυα σχέσεων. Πράγματι, καθώς οι κάμερες καταγράφουν, ενεργοποιούν ή ελέγχουν την ανθρώπινη κίνηση σε διαφοροποιημένες γεωγραφικές, πολιτισμικές και πολιτικές περιοχές, οι ίδιες οι εικόνες μεταναστεύουν με τους δημιουργούς, τα υποκείμενα και τους θεατές τους. Εξερευνώντας τις πρακτικές λήψης εικόνων στην Ινδία, το Ισραήλ, την Ταϊλάνδη, τη Νότια Αφρική και άλλες χώρες του κόσμου, οι Zahid Chaudhary και Rosalind Morris ανακαλύπτουν διασπορικές φωτογραφικές συνήθειες που εγείρουν ερωτήματα σχετικά με τον βαθμό στον οποίο οι εικόνες φέρουν ίχνη συγκεκριμένων γεωγραφικών και ιστορικών συνθηκών ή τον βαθμό στον οποίο συνδέονται με ένα δίκτυο διαφορετικών τοποθεσιών. Μπορούμε να μιλήσουμε για τη γεωγραφία των εικόνων ή πρέπει να μιλάμε για διάφορες γεωγραφίες μίας εικόνας; Παραμένουν οι εικόνες συνδεδεμένες με μια συγκεκριμένη τοποθεσία ή πάντα λειτουργεί μια ορισμένη αποπλαισίωση και αφαίρεση εντός τους;
Η μετανάστευση των εικόνων
Bouchra Khalili και Susan Meiselas
Μεγάλο μέρος του έργου των Bouchra Khalili και Susan Meiselas έχει αφιερωθεί σε θέματα σύγκρουσης, μετανάστευσης, εκτοπισμού και κίνησης τόσο των ανθρώπων όσο και των εικόνων. Επειδή οι φωτογραφίες και οι κινηματογραφικές εικόνες μιλούν και μετακινούνται μεταξύ ιστορικών περιόδων, εθνικών συνόρων και διαφορετικών μέσων ενημέρωσης, ίσως δεν είναι τυχαίο ότι η φωτογραφία και το φιλμ εντάσσονται στους προνομιακούς τρόπους παρουσίασης των μεταναστευτικών κρίσεων και των προσφύγων, και αυτό γιατί κάθε εικόνα είναι καθαυτή ενός είδους πρόσφυγας. Κάθε εικόνα μετατρέπει αυτό που παρουσιάζει σε πρόσφυγα –το αποκόπτει από το περιβάλλον του και το μετατοπίζει σε άλλον τόπο και στιγμή– και κάθε εικόνα κυκλοφορεί στον κόσμο μακριά από το «αρχικό» της πλαίσιο. Αυτό που κάνει μια εικόνα εικόνα είναι ίσως η ικανότητά της να περιπλανιέται, συχνά μακριά από τη στιγμή και τον τόπο παραγωγής της. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η μαζική κυκλοφορία των εικόνων που χαρακτηρίζει την τρέχουσα περίοδο απαιτεί να αναπτύξουμε ένα οπτικό και γλωσσικό λεξικό για την κατανόηση του μεταναστευτικού τους χαρακτήρα και της αυτενέργειας που θα μπορούσαν ή δεν θα μπορούσαν να έχουν σε σχέση με την μετακίνηση και τον εκτοπισμό τους. Λαμβάνοντας ως σημείο εκκίνησης το έργο της Khalili και της Meiselas, το συγκεκριμένο πάνελ θα σκεφτεί τους τρόπους με τους οποίους το ταξίδι των εικόνων μάς βοηθά να σκεφτούμε τη μετανάστευση και τον εκτοπισμό των λαών, ακόμη και αν το ίδιο αυτό ταξίδι μπορεί επίσης να εμποδίσει μια τέτοια σκέψη.
ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΕΣ
Η Χριστίνα Βαρβία είναι αρχιτέκτονας ερευνήτρια και αναπληρώτρια διευθύντρια της ερευνητικής ομάδας Forensic Architecture (Εγκληματολογική Αρχιτεκτονική). Είναι πτυχιούχος του Πανεπιστημίου του Γουεστμίνστερ και του AA School of Architecture. Προηγούμενες έρευνές της περιλαμβάνουν μελέτες για τα ψηφιακά μέσα και τη μνήμη, καθώς και μια μελέτη, που εξελίσσεται μέσα από time-based μέσα, για την αντίληψη του φυσικού περιβάλλοντος μέσω των τεχνολογιών σάρωσης και απεικόνισης. Συμμετέχει στην ομάδα Forensic Architecture από το 2014, όπου έχει αναπτύξει μεθοδολογίες για τα πρότζεκτ: Rafah: Black Friday (Ράφα: Μαύρη Παρασκευή), το οποίο ανακατασκευάζει μια μέρα στον πόλεμο του 2014 στη Γάζα, Saydnaya: Inside a Syrian Torture Prison, 77 sqm, 9:26 minutes (Saydnaya: Σε μια φυλακή βασανιστηρίων της Συρίας, 77 τ.μ., 9:26 λεπτά) και The Murder of Pavlos Fyssas (Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα), καθώς και για πολλά άλλα έργα και εκθέσεις.
Ο Eduardo Cadava είναι καθηγητής αγγλικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Princeton, όπου είναι επίσης συνεργαζόμενο μέλος των Τμημάτων Συγκριτικής Λογοτεχνίας και Ισπανικής και Πορτογαλικής Φιλολογίας, της Σχολής Αρχιτεκτονικής, του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών Seeger και του Ινστιτούτου Διεθνών και Περιφερειακών Σπουδών. Είναι μέλος του διδακτικού προσωπικού στο καλοκαιρινό πρόγραμμα του European Graduate School στο Saas-Fee και ήταν ο Benjamin Menschel Διακεκριμένος Επισκέπτης Καθηγητής στην Αρχιτεκτονική στην Cooper Union. Είναι συγγραφέας του Words of Light: Theses on the Photography of History (Λέξεις του φωτός: Θέσεις πάνω στη φωτογραφία της ιστορίας), του Emerson and the Climates of History (Ο Emerson και τα κλίματα της ιστορίας) και, με τον Fazal Sheikh, του Fazal Sheikh: Portraits. Έχει επίσης συν-επιμεληθεί τους τόμους Who Comes After the Subject? Cities Without Citizens (Ποιος έρχεται μετά το υποκείμενο; Πόλεις χωρίς πολίτες) και The Itinerant Languages of Photography (Οι περιοδεύουσες γλώσσες της φωτογραφίας), καθώς και ένα ειδικό τεύχος με τίτλο And Justice for All?: The Claims of Human Rights (Δικαιοσύνη για όλους; Οι διεκδικήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων) για το περιοδικό South Atlantic Quarterly. Έχει συν-επιμεληθεί εγκαταστάσεις και εκθέσεις στο MAXXI Museum της Ρώμης, στο Slought Foundation στη Φιλαδέλφεια, στο Storefront for Art and Architecture στη Νέα Υόρκη, στο Al-Ma’mal Center for Contemporary Art στην ανατολική Ιερουσαλήμ και στο Princeton University Art Museum. Έχει μεταφράσει πολλά έργα του Jacques Derrida, του Philippe Lacoue-Labarthe και του Maurice Blanchot και πρόσφατα συν-μετέφρασε (και έγραψε την εισαγωγή για) τα απομνημονεύματα του Nadar, με τίτλο Quand j’étais photographe. Μια συλλογή από δοκίμιά του για τη φωτογραφία εκδόθηκε στα ισπανικά υπό τον τίτλο La imagen en ruinas και το βιβλίο του Paper Graveyards: Essays on Art and Photography (Νεκροταφεία από χαρτί: Δοκίμια για την τέχνη και τη φωτογραφία) αναμένεται σύντομα από τον εκδοτικό οίκο Princeton University Press.
Ο Zahid Chaudhary είναι αναπληρωτής καθηγητής αγγλικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον. Ειδικεύεται στις μετα-αποικιακές σπουδές, στον οπτικό πολιτισμό και στην κριτική θεωρία. Το πρώτο του βιβλίο, Afterimage of Empire: Photography in Nineteenth-century (Μετείκασμα της Αυτοκρατορίας: Φωτογραφία του 19ου αιώνα) αποτελεί ιστορικό και φιλοσοφικό απολογισμό της πρώιμης φωτογραφίας στην Ινδία, αναλύοντας πώς τα αισθητικά πειράματα στην αποικιακή φωτογραφική πρακτική ρίχνουν φως στη μεταβαλλόμενη φύση της αντίληψης και των εννοιών της αλήθειας, της μνήμης και της ενσωματότητας (embodiment). Το πρόσφατο βιβλίο του, Impunity: Notes on a Global Tendency (Ατιμωρησία: Σημειώσεις πάνω σε μια παγκόσμια τάση), αναλύει τις νομικές, οικονομικές, πολιτικές και αισθητικές πτυχές των πρακτικών ατιμωρησίας από τον Ψυχρό Πόλεμο μέχρι σήμερα, από τα μετα-αποικιακά κράτη μέχρι τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το βιβλίο εξετάζει ντοκιμαντέρ, σύγχρονη τέχνη, αναπτυξιακά έργα και αρχιτεκτονική. Ο Chaudhary έχει γράψει κείμενα για την ταινία Children of Men (Τα παιδιά των ανθρώπων) του Alfonso Cuarón και για τις αεροφωτογραφίες του Fazal Sheikh από το πρότζεκτ του με τίτλο Desert Bloom.
Ο Tom Cohen είναι καθηγητής αγγλικής φιλολογίας στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (SUNY) στο Άλμπανι και διευθυντής του Ινστιτούτου για την Κρίσιμη Κλιματική Αλλαγή. Είναι συγγραφέας των βιβλίων Anti-Mimesis—from Plato to Hitchcock (Αντι-μίμηση· Από τον Πλάτωνα μέχρι τον Hitchcock) και Ideology and Inscription—“Cultural Studies” after Benjamin, de Man, and Bakhtin (Ιδεολογία και γραφή· Οι «πολιτισμικές σπουδές» μετά τον Benjamin, τον de Man και τον Bakhtin), καθώς και του δίτομου έργου με τίτλο Hitchcock’s Cryptonymies (Οι κρυπτωνυμίες του Hitchcock). Έχει επίσης επιμεληθεί τον τόμο Telemorphosis: Theory in the Era of Climate Change (Τηλεμόρφωση: Η θεωρία στην εποχή της κλιματικής αλλαγής), και είναι συν-συγγραφέας, μαζί με την Claire Colebrook και τον J. Hillis Miller, του Theory in the Disappearing Future—de Man on Benjamin (Η θεωρία στο εξαφανιζόμενο μέλλον· ο de Man για τον Benjamin). Ο Cohen έχει διδάξει σε πολλά πανεπιστήμια του κόσμου, συμπεριλαμβανομένων αναθέσεων στην Ταϊλάνδη, χορηγούμενων από το ίδρυμα Fulbright, και στην Κίνα. Δοκίμιά του εμφανίζονται σε συλλογικούς τόμους και ειδικά τεύχη επιστημονικών περιοδικών σχετικά με τον Nietzsche και τα μίντια, τον πόλεμο, την ψηφιακή θεωρία, το υλιστικό πνεύμα, τις τεχνολογίες «του βιβλίου», την αποδόμηση και τη «ζωή», μεταξύ άλλων. Συγγραφικά του εγχειρήματα που βρίσκονται σε εξέλιξη περιλαμβάνουν μια μονογραφία σχετικά με την ταινία Bus 174 (Λεωφορείο 174) του Βραζιλιάνου σκηνοθέτη Jorge Padilha και τον κινηματογράφο «μετά» τη βιοπολιτική, καθώς και μια μονογραφία για το πετρέλαιο και την εικόνα.
Ο Joan Fontcuberta είναι Ισπανός φωτογράφος που διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Pompeu Fabra στη Βαρκελώνη. Στις πολλές φωτογραφικές εκδόσεις του περιλαμβάνονται τα: Herbarium (Φυτολόγιο), Fauna (Πανίδα), Artificial History (Τεχνητή ιστορία), Sputnik, Twilight Zones (Ζώνες του μεσονυκτίου), Contranatura, Landscapes Without Memory (Τοπία χωρίς μνήμη), The Photography of Nature and the Nature of Photography (Η φωτογραφία της φύσης και η φύση της φωτογραφίας) και Joan Fontcuberta: Paralipomena. Έχει επίσης δημοσιεύσει τέσσερα βιβλία με δοκίμια για τη φωτογραφία: The Kiss of Judas: Photography and Truth (Το φιλί του Ιούδα: Φωτογραφία και αλήθεια), Science and Friction: Photography, Nature, Artifice (Επιστήμη και προστριβή: Φωτογραφία, φύση, τέχνασμα), Pandora’s Camera: Photogr@phy After Photography (Η κάμερα της Πανδώρας: Φωτογρ@αφία μετά τη φωτογραφία) και, προσφάτως, La Furia de las Imagenes (Η οργή των εικόνων). Έχει αποσπάσει διάφορα βραβεία, μεταξύ των οποίων το μετάλλιο David Octavius Hill από τη Fotografisches Akademie GDL της Γερμανίας, το Chevalier de l’ordre des Arts et des Lettres του Υπουργείου Πολιτισμού της Γαλλίας, το Εθνικό Βραβείο Φωτογραφίας στην Ισπανία και, το 2013, το διεθνές βραβείο φωτογραφίας Hasselblad.
Ο Raviv Ganchrow είναι μέλος του Ινστιτούτου Ηχολογίας (Sonology) του Πανεπιστημίου των Τεχνών στη Χάγη. Το έργο του ερευνά τις αλληλεξαρτήσεις μεταξύ του ήχου, του τόπου και της ακρόασης, μέσα από εγκαταστάσεις, κείμενα και την ανάπτυξη τεχνολογιών που διαμορφώνουν πίεση και ανιχνεύουν τις δονήσεις. Πρόσφατες εγκαταστάσεις του εξετάζουν τοποθεσίες σύγχρονης ακρόασης που εξαρτώνται από το περιβάλλον και σχετίζονται με τους περιβαλλοντικούς υπόηχους (Long-Wave Synthesis), τη μεταλλική πιεζοηλεκτρική (Quarzbrecciakammer), την υλικότητα της ραδιοφωνικής μετάδοσης (Radio Plays Itself, Forecast for Shipping και Spark-Gap) και τους ανηχωϊκούς θαλάμους (Padded Sounds). Το τελευταίο του έργο (Agora Circuit) επανακαλωδιώνει in-situ τις συνδέσεις μεταξύ ανθρώπων και ανόργανων υλών μέσω ενός επεκτατικού κυκλώματος στην αρχαία αγορά της Μεσσήνης. Το υπό εξέλιξη πρότζεκτ Listening Subjects δοκιμάζει ένα κύκλωμα περιβάλλοντος, στο οποίο η ακουστότητα, το χωρικό πλαίσιο και η υποκειμενικότητα είναι αμοιβαία αγώγιμα.
Η Λιάνα Θεοδωράτου είναι κλινική καθηγήτρια και διευθύντρια του προγράμματος ελληνικών σπουδών «Α. Σ. Ωνάσης» στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (NYU). Είναι επίσης διευθύντρια του Ινστιτούτου Παγκόσμιας Έρευνας του NYU στην Αθήνα. Έχοντας πραγματοποιήσει κλασικές σπουδές, τώρα ειδικεύεται στη νεοελληνική λογοτεχνία και στον πολιτισμό, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ποίηση, τον κινηματογράφο, τη μουσική και το θέατρο. Έχει εργαστεί στο ελληνικό Υπουργείο Πολιτισμού και έχει υπηρετήσει στο Εκτελεστικό Συμβούλιο της Ένωσης Νεοελληνικών Σπουδών. Έχει δημοσιεύσει ευρέως κείμενα για τη νεοελληνική ποίηση και τελειώνει ένα βιβλίο με τίτλο Mourning Becomes Greece: Poetry of the Greek Civil War (Το πένθος γίνεται Ελλάδα: Ποίηση του ελληνικού εμφυλίου πολέμου). Έχει επίσης μεταφράσει διάφορα έργα του Walter Benjamin, του Louis Althusser, του Michel Foucault και του Jacques Derrida στη νεοελληνική γλώσσα.
Ο Tom Keenan είναι αναπληρωτής καθηγητής συγκριτικής λογοτεχνίας και διευθυντής του Προγράμματος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Κολέγιο Μπαρντ στη Νέα Υόρκη. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα περιστρέφονται γύρω από τα μέσα ενημέρωσης και τις συγκρούσεις, τη λογοτεχνική και πολιτική θεωρία, τον ανθρωπισμό και τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη βία και την πολιτική. Στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έχει συνεργαστεί στενά με το Soros Documentary Fund, το WITNESS και το Journal of Human Rights. Είναι συγγραφέας του Fables of Responsibility: Aberrations and Predicaments in Ethics and Politics (Μύθοι ευθύνης: Παρεκκλίσεις και δυσχέρειες στην ηθική και στην πολιτική), καθώς και δοκιμίων πάνω σε θέματα επιτήρησης, ψηφιακού πολέμου και παγκοσμίων δικτύων πληροφόρησης. Μαζί με την Wendy Hui Kyong Chun, επιμελήθηκε τον τόμο New Media, Old Media: A History and Theory Reader (Νέα μέσα, παλιά μέσα: Αναγνωστικό ιστορίας και θεωρίας), μια συλλογή κειμένων που εξερευνούν την εποχή του ψηφιακού πολιτισμού. Είναι επίσης συν-επιμελητής των The End(s) of Museum (με τον John G. Hanhard), The Human Snapshot (με τον Tirdad Zolghadr) και The Flood of Rights (με τους Suhail Malik και Tirdad Zolghadr). Αποτελεί μέλος του συντακτικού προσωπικού και της συμβουλευτικής επιτροπής των περιοδικών Journal of Human Rights, Grey Room και Humanity.
Η Bouchra Khalili, γεννημένη στο Μαρόκο, είναι εικαστικός με έδρα το Βερολίνο. Μεγαλώνοντας μεταξύ της Καζαμπλάνκα και του Παρισιού, σπούδασε κινηματογράφο στη Σορβόννη και καλές τέχνες στην École Nationale Supérieure d’Arts. Η πρακτική της, βασισμένη στο φιλμ, στην εγκατάσταση, στη φωτογραφία και στην χαρακτική, εκφράζει τις σχέσεις μεταξύ της γλώσσας, της υποκειμενικότητας και των γεωγραφικών εξερευνήσεων. Κάθε ένα από τα έργα της ερευνά τις στρατηγικές και τους λόγους της αντίστασης, όπως διαμορφώνονται, αναπτύσσονται και γίνονται αντικείμενο αφήγησης από άτομα, συχνά μέλη πολιτικών μειονοτήτων, που το μοντέλο του έθνους-κράτους κατέστησε αόρατα. Ατομικές εκθέσεις της έχουν παρουσιαστεί στο MOMA της Νέας Υόρκης, στο MRS στη Βοστώνη, στο Jeu de Paume στο Παρίσι, στο MACBA στη Βαρκελώνη και στο Sessession στη Βιέννη. Έχει λάβει πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων το βραβείο Ibsen και το Abraaj Art Prize. Το 2018 ήταν φιναλίστ για το βραβείο Hugo Boss του Guggenheim και για το βραβείο Artes Mundi. Είναι καθηγήτρια σύγχρονης τέχνης στην Εθνική Ακαδημία Τέχνης του Όσλο και ιδρυτικό μέλος του La Cinémathèque de Tanger, ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού καλλιτεχνών με σκοπό την ανάπτυξη της κινηματογραφικής κουλτούρας στο βόρειο Μαρόκο.
Ο Yates McKee διδάσκει ιστορία της τέχνης στο Πανεπιστήμιο της Πόλης της Νέας Υόρκης (CUNY) και είναι νας από τους οργανωτές στην κολεκτίβα MTL, Decolonize This Place και στο Εργαστήριο Δράσης για το Κλίμα στο CUNY. Είναι συγγραφέας του βιβλίου Strike Art: Contemporary Art and the Post-Occupy Condition (Τέχνη που «χτυπάει»: Η σύγχρονη τέχνη και η κατάσταση μετά το Occupy) και συν-επιμελητής του συλλογικού τόμου Sensible Politics: The Visual Cultures of Nongovernmental Activism (Αισθητές πολιτικές: Οι οπτικές κουλτούρες του μη κυβερνητικού ακτιβισμού). Κείμενά του συμπεριλαμβάνονται στα περιοδικά October, Grey Room, the Oxford Art Journal, The Nation και Artforum. Έχει γράψει για θέματα κλιματικής δικαιοσύνης μέσα στο έργο διαφόρων καλλιτεχνών, όπως των Subhankar Banerjee και Allora / Calzadilla.
Η Susan Meiselas είναι φωτογράφος του πρακτορείου Magnum και πρόεδρος του Ιδρύματος Magnum. Είναι γνωστή για τις φωτογραφίες της των στρίπερ του καρναβαλιού, για την κάλυψη της εξέγερσης στη Νικαράγουα, για την οπτική τεκμηρίωση θεμάτων που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Λατινική Αμερική και για το εξαετές της πρότζεκτ όπου επιμελείται την εκατονταετή φωτογραφική ιστορία του Κουρδιστάν. Έχει παρουσιάσει ατομικές εκθέσεις στο Παρίσι, στη Μαδρίτη, στο Άμστερνταμ, στο Λονδίνο, στο Λος Άντζελες, στο Σικάγο και στη Νέα Υόρκη, και το έργο της περιλαμβάνεται σε συλλογές σε όλο τον κόσμο. Έχει λάβει το χρυσό μετάλλιο Robert Capa για το «εξαιρετικό θάρρος και ρεπορτάζ» της στη Νικαράγουα, το Leica Award for Excellence, το βραβείο Engelhard από το Ινστιτούτο Σύγχρονης Τέχνης της Βοστόνης, το βραβείο φωτογραφίας του Ιδρύματος Hasselblad, το βραβείο Cornell Capa Infinity και το Harvard Arts Medal. Το 1992 ονομάστηκε υπότροφος του ιδρύματος MacArthur. Οι πιο πρόσφατες εκθέσεις της περιλαμβάνουν αναδρομικές παρουσιάσεις του έργου της στο Ίδρυμα Tàpies στη Βαρκελώνη, στο Jeu de Paume στο Παρίσι και στο SFMOMA.
H Rosalind Morris είναι καθηγήτρια ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Είναι συγγραφέας, μαζί με τον Daniel Leonard, του The Returns of Fetishism: Charles de Brosses’s The Worship of Fetish Gods and its Legacies (Οι επιστροφές του φετιχισμού: Η λατρεία των θεών φετίχ του Charles de Brosses και τα κληροδοτήματά του), του Accounts and Drawings from Underground: East Rand Proprietary Mines, 1906 (Αναφορές και σχέδια από το υπέδαφος: East Rand Proprietary Mines, 1906), με τον William Kentridge, και του That Which is Not Drawn: William Kentridge in Conversation with Rosalind Morris (Αυτό που δεν έχει σχεδιαστεί: Ο William Kentridge σε συνομιλία με τη Rosalind Morris). Έχει επιμεληθεί τους συλλογικούς τόμους Can the Subaltern Speak? Reflections on the History of an Idea (Μπορούν οι υποτελείς να ομιλούν; Σκέψεις πάνω στην ιστορία μιας ιδέας) και Photographies East: The Camera and its Histories in East and Southeast Asia (Φωτογραφίες Ανατολής: Η κάμερα και οι ιστορίες της στην Ανατολική και Νοτιοανατολική Ασία). Το 2011 η Morris ίδρυσε τη RoCaM Productions LLC για να δημιουργήσει την πρώτη της αφηγηματική ταινία μεγάλου μήκους. Με πρωταγωνιστές τους Bill Griffin και Eric T. Miller, το Gertrude Stein’s Brewsie and Willie, που κυκλοφόρησε το 2014, βασίζεται στη δική της διασκευή της τελευταίας νουβέλας της Stein, που εκδόθηκε το 1946. Με την συν-λιμπρετίστα Yvette Christiansë και τον συνθέτη Zaid Jabri, είναι δημιουργός μιας μεγάλης νέας όπερας με τίτλο Cities of Salt (Πόλεις άλατος), βασισμένης στο μυθιστόρημα του Abdelrahman Munif.
Ο Fred Moten είναι καθηγητής σπουδών επιτέλεσης (performance studies) στη Σχολή Καλών Τεχνών Tisch του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης (NYU). Εργάζεται στους τομείς των μαύρων σπουδών (black studies), των σπουδών επιτέλεσης, της ποιητικής και της κριτικής θεωρίας, καθώς και των σπουδών ήχου. Είναι συγγραφέας των In the Break: The Aesthetics of the Black Radical Tradition (In the Break: Η αισθητική της μαύρης ριζοσπαστικής παράδοσης), Hughson’s Tavern, B. Jenkins, The Feel Trio, The Little Edges (Οι μικρές άκρες), και μιας τρίτομης συλλογής με δοκίμια των οποίων ο γενικός τίτλος είναι consent not to be a single being (Η συγκατάθεση του να μην είσαι ένα μοναδικό ον). Ο Moten είναι επίσης συν-συγγραφέας, μαζί με τον Stefano Harney, του The Undercommons: Fugitive Planning and Black Study και, μαζί με την Wu Tsang, του Who touched me? (If I Can’t Dance, I Don’t Want to be Part of Your Revolution). Πρόσφατα συμμετείχε σε μια συζήτηση στη Σχολή Καλών Τεχνών Tisch με τίτλο «Τι διαφορά κάνει το ψηφιακό: Κρίσιμες συναντήσεις στις άκρες της ψυχανάλυσης και της τεχνολογίας».
Ο Jean-Luc Nancy είναι καθηγητής φιλοσοφίας στην Ευρωπαϊκή Σχολή Μεταπτυχιακών Σπουδών (EGS), στην οποία κατέχει επίσης την έδρα Georg Wilhelm Friedrich Hegel. Έχει διδάξει στο Πανεπιστήμιο Ανθρωπιστικών Επιστημών στο Στρασβούργο και έχει φιλοξενηθεί ως καθηγητής σε πολλά πανεπιστήμια, όπως το Freie Universität στο Βερολίνο, το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Ίρβαϊν και το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ. Το έργο του είναι πολυποίκιλο και έχει γράψει για τους Descartes, Kant, Hegel, Heidegger, Lacan, Bataille, Blanchot και Derrida. Έχει διερευνήσει το θέμα της κοινότητας, τη φύση του πολιτικού, τον γερμανικό ρομαντισμό, την ψυχανάλυση, τη λογοτεχνία, την τεχνολογία και την ερμηνευτική, ενώ έχει γράψει αρκετά βιβλία για τις τέχνες και τις κινηματογραφικές και φωτογραφικές εικόνες, συμπεριλαμβανομένων των Multiple Arts (Πολλαπλές τέχνες), The Ground of the Image (Το έδαφος της εικόνας), Portrait, The Muses, Being Nude: The Skin of Images (Γυμνή ύπαρξη: το δέρμα των εικόνων) και The Evidence of Film (Τα στοιχεία του φιλμ).
Ο RaMell Ross είναι συγγραφέας, φωτογράφος και σκηνοθέτης με έδρα το Πρόβιντενς στο Ρόουντ Άιλαντ. Είναι υπότροφος του προγράμματος Mellon Gateway και επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Εικαστικών Τεχνών του Πανεπιστημίου Μπράουν. Το έργο του έχει παρουσιαστεί εκτενώς τόσο στις ΗΠΑ όσο και διεθνώς, και ο ίδιος έχει λάβει επιχορηγήσεις από το Ινστιτούτο Sundance και το Ινστιτούτο Tribeca για το πειραματικό ντοκιμαντέρ του Hale County This Morning, This Evening (Το Hale County αυτό το πρωί, αυτό το απόγευμα), το οποίο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ του Sundance το 2018. Το Hale County απέσπασε πολλά βραβεία, συμπεριλαμβανομένου του U.S. Documentary Special Jury Award for Creative Vision στο Φεστιβάλ του Sundance το 2018, του Reva & David Logan Grand Jury Award στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Full Frame 2018 και του Βραβείου Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στα Βραβεία Gotham 2018. Ήταν επίσης υποψήφιο για ένα Όσκαρ το 2019.
Η Sharon Sliwinski είναι διεπιστημονική ερευνήτρια της οποίας το έργο δημιουργεί μια γέφυρα μεταξύ των πεδίων του οπτικού πολιτισμού, της πολιτικής θεωρίας και της πνευματικής ζωής. Το πρώτο της βιβλίο, Human Rights In Camera (Τα ανθρώπινα δικαιώματα στην κάμερα), διερευνά την οπτική πολιτική των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η συνεισφορά της στον τομέα των φωτογραφικών σπουδών είναι ευρεία και έχει πρόσφατα συν-επιμεληθεί τον συλλογικό τόμο Photography and the Optical Unconscious (Η φωτογραφία και το οπτικό ασυνείδητο). Το νεότερο έργο της Sliwinski διερευνά την κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική σημασία της ζωής των ονείρων, όπως παρουσιάζονται στο βιβλίο της Dreaming Dark Times (Όνειρα σκοτεινών καιρών) και στο πρότζεκτ της The Museum of Dreams (Το μουσείο των ονείρων). Το 2017 συμπεριλήφθηκε στη Βασιλική Εταιρεία του Κολεγίου του Καναδά για Νέους Μελετητές, Καλλιτέχνες και Επιστήμονες και κατέχει την έδρα Rogers 2017-19 στις Σπουδές Δημοσιογραφίας και Νέας Τεχνολογίας της Πληροφορίας στο Πανεπιστήμιο του Δυτικού Οντάριο. Έχει επίσης διατελέσει μέλος της ερευνητικής ομάδας που είναι γνωστή ως Toronto Photography Seminar.
Ο Eyal Weizman είναι καθηγητής χωρικών και οπτικών πολιτισμών και ιδρυτικός διευθυντής του Κέντρου Αρχιτεκτονικής Έρευνας στο Πανεπιστήμιο Goldsmiths του Λονδίνου. Το 2010 ίδρυσε την ερευνητική ομάδα Forensic Architecture. Το έργο της τεκμηριώνεται στην έκθεση και στο βιβλίο FORENSIS, καθώς και στο Forensic Architecture: Violence at the Threshold of Detectability (Forensic Architecture: Βία στο κατώφλι της ανίχνευσης) και σε πολυάριθμες εκθέσεις παγκοσμίως. Το 2007 ίδρυσε, με την Sandi Hilal και τον Alessandro Petti, την αρχιτεκτονική συλλογικότητα DAAR στο Beit Sabour στην Παλαιστίνη. Η δουλειά της συλλογικότητας τεκμηριώνεται στο βιβλίο Architecture After Revolution (Αρχιτεκτονική μετά την επανάσταση). Άλλα βιβλία του περιλαμβάνουν τα: The Conflict Shoreline, Mengele’s Skull (Η ακτογραμμή της σύγκρουσης, το κρανίο του Mengele), με τον Tom Keenan, The Least of All Possible Evils (Το λιγότερο από όλα τα πιθανά κακά), Hollow Land (Κούφια γη) και A Civilian Occupation (Μια κατοχή πολιτών). Είναι μέλος του συντακτικής επιτροπής των περιοδικών Third Text, Humanity, Cabinet και Political Concepts, και συμμετέχει στο διοικητικό συμβούλιο του Κέντρου Διερευνητικής Δημοσιογραφίας και στη Συμβουλευτική Επιτροπή Τεχνολογίας του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου της Χάγης.
