Με απόφαση του Δ.Σ. του Ωδείου Αθηνών, το περίφημο Αμφιθέατρο του Ωδείου Αθηνών, που παραδίδεται ολοκληρωμένο σε λίγους μήνες ως μέρος του μεγάλου έργου αποπεράτωσης & εκσυγχρονισμού του κτιρίου της οδού Ρηγίλλης με απόλυτο σεβασμό στο αρχιτεκτονικό όραμα του εμπνευσμένου δημιουργού του, θα φέρει εφεξής το όνομα “Αμφιθέατρο Ιωάννης Δεσποτόπουλος“.
Με αυτό τον τρόπο, αποτίεται ελάχιστος φόρος τιμής στον σπουδαίο εκπρόσωπο του αρχιτεκτονικού μοντερνισμού στην Ελλάδα, αναδεικνύοντας τη σημαντική αισθητική του παρακαταθήκη όπως αυτή εκφράζεται μέσα από το εμβληματικό κτίριο του Ωδείου Αθηνών, που δικαίως ανακηρύχθηκε πρόσφατα «Νεότερο Μνημείο» της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς του τόπου.
Η ανακοίνωση έγινε από τον Πρόεδρο του Δ.Σ. του Ωδείου Αθηνών Νίκο Τσούχλο, με την ευκαιρία των πρόσφατων εγκαινίων της μόνιμης έκθεσης «Ο Ιωάννης Δεσποτόπουλος και το Bauhaus» που φιλοξενείται στον α΄όροφο του Ωδείου Αθηνών χάρη στην ευγενική προσφορά του Ινστιτούτου Goethe και του Μουσείου Μπενάκη.
Απόσπασμα από την ομιλία:
«Για έναν φορέα πολιτισμού και εκπαίδευσης σαν το Ωδείο Αθηνών, το να στεγάζεται μόνιμα σε ένα τέτοιο αρχιτεκτόνημα είναι δίχως αμφιβολία ένα πολύ μεγάλο προνόμιο. Πρόκειται για ένα κτίριο που δεν θα υπερβάλλω καθόλου αν σας πω ότι σχεδόν σου υπαγορεύει το ίδιο τι οφείλεις να κάνεις – έτσι προέκυψε λ.χ. η ιδέα της ίδρυσης Σχολών Χορού στο Ωδείο Αθηνών: πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να διαθέτουμε αναξιοποίητη τη μεγαλύτερη ίσως σήμερα στην Αθήνα αίθουσα μπαλέτου; Και βέβαια, όπως θα δείτε και στην έκθεση, στα σχέδια του Δεσποτόπουλου γίνεται διαρκώς αναφορά στον τίτλο του οικοδομήματος ως Ακαδημίας Τεχνών – άραγε τι συμπεράσματα θα μπορούσαμε σήμερα να αντλήσουμε από αυτό;
Μαζί με το προνόμιο έρχεται αναπόφευκτα και η ευθύνη: ευθύνη όλων όσων υπηρετούν εδώ για την πληρέστερη δυνατή αξιοποίηση αυτού του μεγάλου αρχιτεκτονικού δώρου. Δεν ξεχνούμε ότι το κτίριο αυτό υπάρχει σήμερα χάρη στη διαχρονική επένδυση κοινωνίας και κράτους υπέρ των αμιγώς κοινωφελών πολιτιστικών και εκπαιδευτικών σκοπών του Ωδείου Αθηνών – ακόμα κι αν καμιά φορά το κράτος μοιάζει να διακατέχεται από μια παράξενη θεσμική αμηχανία απέναντι στον φορέα και το έργο που επιτελείται εδώ… Εντούτοις, η όποια προσπάθεια πλήρους αξιοποίησης και περαιτέρω ανάπτυξης της μεγάλης αυτής εθνικής επένδυσης συναντά έναν τοίχο – τον μεγάλο εφιάλτη όλων των Διοικήσεων των τελευταίων δεκαετιών: το γεγονός ότι το υπερφιλόδοξο και υπερπολύτιμο αυτό κτίριο στο κέντρο της πρωτεύουσας για τις παραστατικές τέχνες υποστηρίχθηκε, σχεδιάστηκε, θεμελιώθηκε, μισο-λειτούργησε, αλλά ουδέποτε μέχρι σήμερα ολοκληρώθηκε.
Ο αγώνας, διαχρονικός και αυτός, για την άρση αυτού του εμποδίου συνεχίζεται σήμερα χωρίς διακοπή. Μαζί μας έχουμε ευτυχώς μια ομάδα από πιστούς φίλους που μας στηρίζουν. Τους είμαστε ευγνώμονες τόσο για τη στήριξη καθαυτή, όσο και για το γεγονός ότι η παρουσία τους επιβεβαιώνει καθημερινά αυτό που υποψιαζόμαστε: ότι το project Ωδείο Αθηνών συνεχίζει σήμερα να είναι επίκαιρο, ότι δεν είναι διόλου μια μοντερνίστικη ουτοπία κάποιων οραματιστών του παρελθόντος – αλλά ότι έχει πολλά να δώσει σήμερα και αύριο – ότι αξίζει τον κόπο να συνεχίζουμε να το παλεύουμε παρ’ όλες τις αντιξοότητες.
Έτσι, σήμερα βρισκόμαστε σε μια αίθουσα την ολοκλήρωση και εκσυγχρονισμό της οποίας οφείλουμε αποκλειστικά στην κυρία Χιόνα Ξανθοπούλου – Schwarz, η οποία γενναιόδωρα μας βοήθησε να την τελειώσουμε και να την εξοπλίσουμε, με τρόπο μάλιστα που εφεξής ευνοεί το σπάσιμο της πολιτιστικής απομόνωσης και τη διεθνή ψηφιακή διασύνδεση του Ωδείου Αθηνών με άλλα σημαντικά πολιτιστικά κέντρα στην Ευρώπη και στον κόσμο – και που μας χαρίζει άλλωστε σήμερα την ευκαιρία να συνδεθούμε με την κυρία Bittner από το ίδρυμα Bauhaus, στην πρώτη τέτοια δημόσια λειτουργία αυτού του νέου κέντρου ψηφιακής τεχνολογίας. Και βέβαια, δεν είναι η αίθουσα αυτή ο μόνος λόγος για να ευχαριστήσουμε την κυρία Ξανθοπούλου – ούτε μόνο η υπέροχη φιλοξενία που μας παρείχε στη Σάμο για τα διεθνή μας καλοκαιρινά σεμινάρια παλαιάς μουσικής σε συνεργασία με την Haute Ecole de Musique de Geneve – αλλά κάτι που δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ποτέ: ότι ανήκει στους πρώτους ανθρώπους που ήρθαν, είδαν και πίστεψαν αμέσως το όλο project αποπεράτωσης του Ωδείου Αθηνών, και από τότε, από την εποχή των πρώτων μελετών βιώσιμης αποπεράτωσης και εκσυγχρονισμού των πολιτιστικών υποδομών του κτιρίου, βρίσκεται πάντοτε κοντά μας: τόσο η ίδια όσο και το Ίδρυμα Schwarz, που στηρίζει με κάθε τρόπο τη δημιουργία γεφυρών ανάμεσα στην Ελλάδα και τον κόσμο.
Και βέβαια, στους στενούς θεσμικούς φίλους ανήκουν πλέον τόσο το Ινστιτούτο Γκαίτε όσο και το Μουσείο Μπενάκη, που σήμερα μέσα από την παρούσα έκθεση μας βοηθούν καθοριστικά όσον αφορά την ανάδειξη της αρχιτεκτονικής ποιότητας του έργου και την ένταξή του στα γενικότερα αισθητικά συμφραζόμενα της εποχής του. Η έκθεση που εγκαινιάζουμε σήμερα, σχεδιασμένη από τον αρχιτέκτονα Λουκά Μπαρτατίλα, πρωτοπαρουσιάστηκε πριν από δυο περίπου χρόνια στον εκθεσιακό χώρο Ω2 και σήμερα αναβιώνει με άλλη μορφή στον α’ όροφο του κτιρίου, εδώ που χτυπάει η καρδιά των Σχολών του Ωδείου Αθηνών.
Εδώ, χάρη στη γενναιόδωρη φιλία των διοργανωτών της, η έκθεση θα παραμείνει εφεξής ως πολύτιμο τεκμήριο περί της ποιότητας και της σημασίας του έργου του Δεσποτόπουλου, αλλά και ως διαρκής υπενθύμιση της ευθύνης που έχουμε όλοι μας να το ολοκληρώσουμε και να το δούμε να λειτουργεί επιτέλους στην πλήρη του ανάπτυξη, ζωντανό, βιώσιμο, εξωστρεφές και λειτουργικό, στην υπηρεσία της καλλιτεχνικής εκπαίδευσης, των νέων δημιουργών και των πειραματισμών τους στις τέχνες της σκηνής – και ταυτόχρονα με απόλυτο σεβασμό στο αρχιτεκτονικό όραμα του δημιουργού του.
Ο σεβασμός αυτός είναι άλλωστε που αποτυπώνεται συμβολικά στην πρόσφατη απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου του Ωδείου Αθηνών το νέο Αμφιθέατρο που επιτέλους ολοκληρώνεται σε λίγους μήνες, πάνω από μισό αιώνα από τη θεμελίωση του κτιρίου, να λάβει το όνομα Αμφιθέατρο Ιωάννης Δεσποτόπουλος.»
