Το Έργο Humanitas. Process Drama και Processwork: Από σκηνής για τα ανθρώπινα δικαιώματα ΛΟΑΤΚΙ ατόμων εφηβικής ηλικίας υλοποιείται στα πλαίσια του Active citizens fund από το Εργαστήρι Θεατρικής Αγωγής της  Δραματικής Σχολής Ωδείου Αθηνών με εταίρο το ProcessworkHub.

Κατά την διάρκεια του πρώτου χρόνου, μέσα από την διαδικασία συστηματικής έρευνας, διεργασίας και δημιουργικής συνεργασίας με την ομάδα επιστημονικών συμβούλων και την σκηνοθέτιδα, η συγγραφέας Μαρία Γιαγιάννου έγραψε το πρωτότυπο θεατρικό κείμενο.

Το θεατρικό έργο μας φέρει τον τίτλο «Αν Ήμουν κι Εγώ στο Πάρτι που Πήγα». 

Η απόφαση να γραφτεί πρωτότυπο θεατρικό έργο βασίστηκε στην ανάγκη να συναντήσουμε τα έφηβα άτομα του σήμερα, να προάγουμε την σύγχρονη ελληνική δραματουργία και να πραγματώσουμε την συμπερίληψη ΛΟΑΤΚΙ ταυτοτήτων σε αυτήν. 

Με τα λόγια της συγγραφέως :

«Το έργο αποτελείται από τέσσερις πράξεις, για την ακρίβεια τέσσερις πίστες, που θα επιτρέψουν στους ήρωες να κάνουν την αρχή της προσωπικής τους μετάβασης προς: την αποδοχή του εαυτού τους, τη συμφιλίωση με την ταυτότητα φύλου και τον σεξουαλικό προσανατολισμό τους, την υποδοχή της ενήλικης ζωής τους, τη συνειδητοποίηση της θέσης και της ευθύνης τους. Το έργο είναι μια αστεία και σοβαρή κοινωνική δραμεντί, στο πλαίσιο του εφηβικού εκπαιδευτικού θεάτρου, που συνδυάζει τα μονολογικά κομμάτια με τους διαλόγους. 

Όπως κάθε εφηβικό πάρτι, έτσι και αυτό που βρίσκεται στον δραματουργικό πυρήνα του έργου, είναι ένα συμβάν επενδυμένο με αλλεπάλληλες στρώσεις φαντασίωσης και ελπίδας, ενώ δεν του λείπει το στοιχείο της αγωνίας. Το εφηβικό πάρτι είναι ένα γεγονός κατάφορτο με νόημα, είναι ένας τόπος εξωστρέφειας. Στο παρόν έργο, το μέσον για να φτάσει ο έφηβος μέχρι εκεί είναι το ρούχο που τον «μεταφέρει». Το ρούχο μας είναι ο τρόπος που αποφασίζουμε να συστηθούμε στους άλλους χωρίς να μιλήσουμε. Ποιος σκέφτεται «πάρτι» χωρίς να σκεφτεί «τι θα φορέσω»; Ιδίως μάλιστα στην εφηβεία, όπου η έκφραση ταυτότητας φύλου (και κάθε ταυτότητας) είναι απολύτως κρίσιμη. 

Η έννοια της προσωπικής διακινδύνευσης σε άγνωστα περιβάλλοντα, ο επιμένων ή και αυξανόμενος τραμπουκισμός (bullying) όσων δεν συμμορφώνονται με τις γενικές νόρμες, η αλόγιστη χρήση του κινητού τηλεφώνου και φυσικά η δυσφορία των ΛΟΑΤΚΙ (και όχι μόνο) ατόμων σε περιβάλλοντα που φιμώνουν την προσωπική τους έκφραση είναι μερικά από τα κρίσιμα θέματα που αγγίζονται στο έργο. Αυτά τα κοινωνικά αγκάθια ωστόσο, εντός της δραματουργίας, συναντιούνται με φωτεινά παραδείγματα όπως η διατήρηση της προσωπικής αυθεντικότητας σε συνθήκες που τείνουν να την διαλύσουν, η ενθουσιώδης διασκέδαση, η δύναμη της φιλίας, η προοπτική του έρωτα, η επικοινωνία των νέων με τη σοφία της φύσης, η ενδυνάμωση της αυτοπεποίθησης και της πίστης στη γνώση και την ευτυχία.»